در بخش دوم ، گویی با مناسبات قدرت سر و کار داریم. میزی در یک رستوران که یک طرف آن فردی موجه با کراوات و کت شلوار نشسته و مقابلش فردی با سر و رویی نسبتا آلوده که نشانگر اختلاف طبقاتی او با دیگری است. ماجرا اما زمانی آغاز میشود که گارسون رستوران بی توجه به هر دوی آنها ، از یک طرف به یک طرف دیگر میرود و سفارش غذا از این دو نمیگیرد. دو فردی که سر میز نشسته اند ، رفته رفته به خوردن هر آنچه پیرامونشان وجود دارد مشغول میشوند. از گل های درون گلدان که روی میز قرار دارد شروع شده و تا لباس ها و کفش ها و حتی میز رستوران پیش میرود. آنچه که بین این دو اتفاق می افتد ، محو شدن تفاوت های رفتاری و ظاهری آنهاست که حاصل گرسنگی است. مردی که بورژوا به نظر میرسد ، حتی کفش هایش را با کارد و چنگال خورد میکند و آهسته میخورد اما نماینده پرولتاریا ، کفش هارا به طور کامل میبلعد. این تمایزهای رفتاری زمانی به صفر میرسد که هر دو لباس هایشان را خورده اند و مشخصا لخت مادرزاد اند. اما نگاه انتقادی/اجتماعی فیلمساز آنجا آشکار میشود که مرد بورژوا با همان کارد و چنگال آنتیکش ، حالا سراغ فرد فقیر میرود و خیال خوردن او را دارد. به طرز کنایه آمیزی ، دو انسان که حالا دیگر نه کراواتی برایشان مانده ، نه کت و نه شلواری ، به فکر خوردن یکدیگر افتاده اند …

3- شام

در بخش نهایی ، نگرش اثر از  رابطه بین انسان و جامعه فاصله گرفته و به رابطه شخصی انسان با خود میپردازد. در بخش پایانی ، هر فرد در خانه خودش ، پشت میز خودش نشسته و انواع خوراکی های مجلل روی میز چیده شده است. نکته جالب توجه این بخش ، پردازش شخصیت های فرد با توجه به استایل و لباسی است که برایشان انتخاب شده و ارتباطی که شخصیت ها با غذایی که میخورند دارند. مردی که با کت شلوار و با ابهت و قدرت خاصی پشت میز نشسته ، دست خود را میخورد. زنی که به زیبایی های فردی خود اهمیت فراوانی میدهد ، مشغول خوردن سینه های خود است ، ورزشکاری که لباس دو بر تن دارد ، پای خود را درون بشقاب دارد و از همه جالب تر ، مرد چاق افسرده ای که سیگار میشکد و لخت به تصویر کشیده میشود ، آلت خود را برای شام انتخاب کرده است.

“غذا” محصول 1993 ، قطعا از شگفت انگیز ترین آثاری است که در عرصه انیمیشن های مفهومی ساخته شده. آینه ای تمام قد در مقابل تمامی انسان ها ، از نیازها و کمبودها و خوی غیر انسانیشان. قالب گروتسک افراطی ای که شوانکمایر برای چنین اثری برگزیده ، شاید تنها قالبی است که بتوان به کار گرفت تا تمام کثافت موجود در لایه های زیرینِ زندگی های مجلل را به تصویر کشید. زرق و برق هایی که روی انبوه سیاهی ها خودنمایی میکنند و شوانکمایری که با کنار زدن زرق و برق ها ، همان سیاهی ها را یادآوری میکند…